ثریا تنها سه ماه از بارداری‌اش گذشته بود که همسرش را از دست داد. او ماند و باری سنگین از تنهایی و مسئولیت بر دوش کشید. از روستای گوران به تهران آمد و با حقوق ناچیز معلمی، به‌تنهایی دخترش آنا را بزرگ کرد. سال‌ها از آن روزهای سخت گذشته و آنا حالا به دختری جوان و پرشور تبدیل شده؛ دختری که بیش از هر زمان دیگری در برابر مادرش قد علم می‌کند و سعی دارد خود را اثبات کند. اما فاصله میان این مادر و دختر آن‌قدر عمیق شده که حتی در فهم ابتدایی‌ترین احساسات و خواسته‌های یکدیگر ناتوان مانده‌اند. ثریا، خسته و دل‌شکسته، گاه به این فکر می‌افتد که شاید همه‌ی سال‌هایی که برای ساختن رابطه‌ای امن میان خود و دخترش تلاش کرده، چیزی جز دویدن در مسیری بی‌نتیجه نبوده است...

داستان «روز خرگوش» در دو فصل روایت می‌شود و هر فصل از زبان یکی از شخصیت‌های اصلی بیان می‌گردد: فصل نخست با روایت آذین و فصل دوم با صدای آزیتا پیش می‌رود. بلقیس سلیمانی در این اثر، هویت فردی را از بستر اجتماعی و اقتصادی جدا نمی‌بیند و نشان می‌دهد که فردیت انسان همواره درگیر با جایگاه و شرایط اجتماعی‌اش شکل می‌گیرد. در رمان، دو شخصیت زن حضور دارند که در تضاد با یکدیگرند و به‌نوعی بازتاب دو تیپ متفاوت از زنان جامعه معاصر محسوب می‌شوند. آذین، برخلاف آزیتا، زنی درون‌گرا، منفعل و اقتدارپذیر است که سرنوشت را بی‌هیچ مقاومت و پرسشی می‌پذیرد.

این دوگانگی را می‌توان نه فقط به عنوان دو شخصیت مستقل، بلکه به مثابه دو بُعد متضاد از روان یک انسان نیز در نظر گرفت؛ گویی در یک روز، دو وجه از یک هویت انسانی به موازات هم شکل می‌گیرند. سلیمانی این دوگانگی را با برجسته‌سازی تضادهای رفتاری و فکری آذین و آزیتا نشان می‌دهد؛ در جامعه‌ای که مرزهای اخلاقی در آن رنگ باخته‌اند و ارزش‌ها در هاله‌ای از ابهام و تردید گرفتار آمده‌اند.

دیدن مرضیه، دوست سال های دور، آن‌هم میان هیاهوی یک مدرسه انتخاباتی ساده، برای طاهره حکم زلزله‌ای که سال‌ها خاطره‌ها را از زیر خاک بیرون می‌کشد. همان طاهره نوجوان، در سایه‌ی مرگ پدر و زیر فشار خانواده، به عقد احمد درمی‌آید. پسرعمویی که عاشقش است، اما خیلی زود او را ترک می‌کند. احمد، با آرمان های سیاسی‌اش، پشت سرش فقط دلتنگی می‌گذارد. حالا طاهره، میان گذشته و حال، در سکوت روستای گوران گم شده است…